وقتی مارتین اسکورسیزی بزرگ، دنیای مارول و دوستانِ آن را شبیه گردش در شهربازی توصیف کرد، شوخی نمی‌کرد. آن روز اسکورسیزی نظرات منفی زیادی گرفت اما امروزه می‌بینیم که او بی‌راه هم نمی‌گفته است. فیلم‌های ابر قهرمانی جدید تماما مبتذل، غیر هنری و مسخره هستند. گل سر سبد آن‌ها نیز همین چند روز اخیر منتشر شده است: Blue Beetle.
کمپانی انیمیشن سازی موفق “پیکسار” در سال ۲۰۰۹ انیمیشن “Up” را تهیه کرد و این انیمیشن به یکی از تحسین برانگیزترین انیمیشن‌های این کمپانی چه در نزد مردم و چه در نزد منتقدان تبدیل شد و همچنین موفق به کسب ۲ جایزه اسکار و کلی جایزه دیگر شد. به تازگی و پس از ۱۴ سال، دنباله این اثر در قالب یک انیمیشن کوتاه ۸ دقیقه‌ای به نام “قرار کارل” منتشر شده‌است.
کارل فردریکسن با اکراه موافقت می کند که با یک دوست خانم به قرار ملاقات برود اما هیچ ایده ای از نحوه قرار ملاقات ندارد. “داگ” که همیشه دوست مفیدی است وارد عمل می‌شود تا ناآرامی‌های کارل را کم کند.
فیلم «ولگردها» (Strays) یک اثر لایو-اکشن و در ژانر کمدی می‌باشد که به تازگی توسط کمپانی «یونیورسال پکچرر» تولید و روانه سینما ها شده است. کارگردانی آن بر عهده فیلمسازی گمنام به نام «جاش گرینبام» است اما بازیگران نام آشنا و معروفی به عنوان صداپیشه در این فیلم نقش آفرینی کرده اند، از جمله: «جیمی فاکس» ، «ویل فرل» ، «ویل فورته» و «آیلا فیشر».
اخیرا فیلمی نیز با نام Talk To Me اکران شده که گویا سر و صدای زیادی به پا کرده است. به نظر من این فیلم نیز کاملا کلیشه‌ای است؛ البته با یک تفاوت: این فیلم ایرادات کمی دارد و نسبت به بقیه فیلم‌های چندسال اخیر خوب است. البته اشتباه نکنید، فیلم فی‌نفسه خوب نیست، Talk To Me در مقایسه با دیگر فیلم‌های ترسناکِ اخیر، خوب است.
کیفیت آثار اکشن در سال‌های اخیر همواره مورد بحث محافل سینما دوستان بوده است و مدام این موضوع مطرح می‌شود که یک اثر اکشن چه کاری را باید انجام دهد؟ باید صرفا هیجان‌انگیز باشد یا باید صحنه‌های اکشن تمیزی داشته باشد یا باید از ریتم نیفتد؟ فیلم اکشن تا چه حدی باید وارد ابعاد شخصیتی کاراکترهایش شود؟ آیا یک اکشن که به بهترین شکل اجرا شود لزوما فیلم خوبی نیز می‌باشد؟
Retribution سعی داشته تا اصطلاحا به نوعی متفاوت بوده و تا حدی سبک آثار تک لوکیشنی را پیاده کند. جایی که شخصیت اصلی نود و پنج درصد فیلم را در ماشین خود می‌گذراند.
قبل‌تر نیز آثاری با همین رویه ساخته شده‌اند که در آن‌ها شخصیت اصلی تنها در یک مکان حضور داشته و سعی دارد تا مشکلات و گره‌های پیش رو را حل کند.
حال اگر المان تلفن و تماس تلفنی را نیز به آن اضافه کنیم، بیشتر یادآور آثاری مثل Locke یا The Guilty خواهد بود.
در Retribution اما خلاصه داستان کمی هیجان‌انگیز تر و پر افت و خیزتر بنظر می‌رسد.
برای گیمر‌ها و آشنایان با دنیای بازی نام “Gran Turismo” بسیار آشنا است. سری بازی “گرن توریسمو” ۷ نسخه اصلی از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۲۲ داشته است و مخاطبین زیادی را سرگرم خود کرده است.
حالا به تازگی فیلم “گرن توریسمو” توسط کمپانی سونی و کلمبیا پیکچرز ساخته شده است. فیلمی که جنبه‌های تبلیغاتی زیادی هم برای این سری بازی‌ها دارد.
نامِ اکولایزر ترس را بر اندام دشمنانِ آزادی می‌اندازد. او مردی است خون سرد، حرفه‌ای و بی‌رحم که حضورش همیشه به خون‌بازی می‌انجامد. صد در صد طرفدارانِ ژانر اکشن با این فیلم آشنایی کامل دارند. قسمت سوم این مجموعه در روزهای اخیر منتشر شده و با استقبال خوبی نیز روبرو شده است. به نظر من نیز اکولایزر اثری سرگرم‌کننده با تمام فاکتورهای اکشن است که متاسفانه چیز تازه‌ای برای ارائه ندارد و صرفا از همان داستانِ جان ویکی بهره می‌برد. با این حال می‌شود The Equalizer 3 را یکی از بهترین آثار اکشن امسال نامید.
فیلم The Machinist اثری درام و روانشناختی با بازی کریستین بیل و ساخته برد اندرسون می‌باشد.
برد اندرسون تا به این لحظه مهم‌ترین فیلم دوران کاری خود را در سال ۲۰۰۴ ساخته است. او بیشتر به کارگردانی برخی قسمت‌های سریال‌ها مشغول بوده است اما The Machinist اثر سینمایی مهم او به شمار می‌رود.
علاوه بر برد اندرسون، شخص دیگری که در The Machinist بسیار قابل توجه می‌باشد، کریستین بیل است. کریستین بیل با کاهش وزنی شدید بازی در نقش ترور را پذیرفت و قطعا نگاه‌ها را به سمت خود جذب می‌کند.
فیلم The Machinist اثری است شخصیت‌محور با محوریت شخصی به نام ترور که مشخصا از مشکلات زیادی رنج می‌برد. نخستین چیزی که از ابتدا در او مشخص است، کمبود وزن شدید او می‌باشد. سپس متوجه می‌شویم که او مشکل بی‌خوابی داشته و نزدیک به یک سال نخوابیده است.
” فیلم فهرست شیندلر ر” به عنوان فیلمی درباره هولوکاست توصیف می شود ، اما هولوکاست زمینه را برای داستان فراهم می کند ، نه موضوع. این فیلم واقعاً دو شخصیت پژوهشی موازی است – یکی از افراد متهم ، دیگری از طریق یک روان پریش. اوسکار شیندلر که از رایش سوم کلاهبرداری می کند و آمون گوت که نماینده شر ناب آن است ، مردانی هستند که با فرصت های جنگ ایجاد شده اند.
شیندلر قبل و بعد از جنگ در تجارت موفق نبود ، اما از پوشش خود برای راه اندازی کارخانه هایی استفاده کرد که جان بیش از ۱۰۰۰ یهودی را نجات دادند. (از نظر فنی ، کارخانه ها نیز ناکام بودند ، اما برنامه او این بود: “اگر این کارخانه هرگز پوسته ای تولید کند که بتواند واقعاً شلیک شود ، من بسیار ناراضی خواهم بود.”) گوت پس از جنگ اعدام شد ، که وی به عنوان پوششی برای آسیب شناسی قتل او.
نام : متیو دیوید مک‌کانهی(متیو مک‌کانهی)
تولد ۴ نوامبر ۱۹۶۹ (۵۳ سال)
محل تولد:یووالد، تگزاس، آمریکا
ملیت: آمریکایی
پیشه: بازیگر
سال‌های فعالیت: ۱۹۹۱–اکنون
همسر: کامیلا آلوز (۲۰۱۲–اکنون)
فرزندان :۲ پسر و۱ دختر